the only exception

yazayım. ne yazayım? 4 gündür uğraşıyorum yazmak için. yazmak zorlu bir şey benim için. uzun süredir de zorlu şeyleri atmıştım bir köşeye. günlerce uyursun da uyanmak istemezsin ya öyle bir şey. rüya görmek gibi ya da. rüya da görmüyordum ne zamandır.
ne yazayım ki şimdi? farmville'i anlatayım mı size? yazmaya yeniden başlayacağım diye uykusuzluk başladı yine. uykusuzluğum demiyorum bakın, sahiplenmiyorum artık.
kafamda birsürü şey vardı aslında şuraya yazmak için. ama bir süre yazmayınca gelen tepkiler üzerine düşündüm de şu günlük diye tuttuğumuz bloglarımız bile başkalarına karşı sorumlu olduğumuz alanlar haline gelmiş. elbette ben de başka blogları takip ettiğim zaman normalden uzun süreler boyunca yazı yayınlanmadığında hayalkırıklığına uğruyorum. ve bunları hissederken karşı taraftan istediklerimiz naif ve masum şeyler. yazı yazsın. daha ne isteyeyim ki? ama yazmadıkça onun bana karşı sorumlu hale gelmesi? düşündürücü..
alınmayın tabiki hemen. ben de aynı şeyleri hissediyorum hepinize karşı ama işte bıdı bıdı.. düşündüm işte yine.
şurada yazarken eleştirdiğim, rahatsız olduğum toplumsal ve bireysel ilişkiler bütününü yine yeni yeniden her gün üretiyormuşuz demek ki. neymiş hayat da politika gibi reproductiondan ibaretmiş.
dün yazayım bari artık diye bilgisayar başına geçtiğimde yazmamak için elimden gelen her şeyi yaptım. efendime söyleyeyim yılda bir kere falan yaptığım gazete okuma eylemini gerçekleştirdim mesela. üç saat falan sürdü. biraz yavaş okuyorum sanırım. mesela uykusuz'u da bir-bir buçuk saatte falan okuyorum ben, yalan değil. penguen de alırsam o akşamım hiç oluyor. o yüzden uykusuzun ilk 60 sayısını haftası haftasına biriktirdikten sonra bir anda bıraktım. çok vaktimi alıyordu. sonra farmville oynamaya başladım. bugünlerde de o günde bir 3 saatimi falan alıyor. ama olsun boşluk doldurmak diyoruz biz buna. varsın dolsun.
ya gerçekten de uzun süre yazmayınca ne yazacağıma dair düşüncelerim uçup gitti. ben bi kafamı toparlayayım yazarım bir şeyler.